ഒരു തുലാവര്‍ഷ രാത്രിയില്‍

എണ്‍പത്തിനാലിലെ കന്നിമാസത്തില്‍ തുലാവര്‍ഷം കോരിച്ചിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു ദിവസം . സ്ഥലം മലപ്പുറം ജില്ലയിലെ പുത്തന്‍പള്ളിയിലെ ഒരു ആശുപത്രി. വിമാനത്താവളത്തിലെ ആഗമനം എന്നെഴുതിവച്ച  സഥലത്തുള്ളതുപോലെ വമ്പിച്ച ജനാവലി അവിടെ കാത്തു കെട്ടി നില്‍ക്കുന്നു. ആശുപത്രിയിലെ ലേബര്‍ റൂമിനു മുന്നിലാണു ഈ തിരക്ക്‌ .പാഴൂരെന്ന തറവാട്ടിലെയും ചുള്ളിയില്‍ എന്ന കളരിയിലേയും പ്രധാന അംഗങ്ങള്‍ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ മുഖഭാവങ്ങളോടെ നില്‍ക്കുന്നു. സംഘത്തലവന്‍ ക്യാപ്ടന്‍  രാമനുണ്ണി മേനോന്‍, അസ്സംഖ്യം വരുന്ന ഉപകഥാപാത്രങ്ങള് ‍  വരിവരിയായ്‌ വേറെയും.

ലേഡി ഡോകടരുടെ അടുത്തു നിന്നും പരിചയക്കാരിയായ ഒരു നഴ്‌സമ്മ വന്നു വിവരം പറഞ്ഞു " ദേ ഒരു ഉണ്ടച്ചെക്കനാണ്‌ .നാലു നാലരക്കിലൊ തൂക്കം വരും. ഇപ്പോളാണു റിലീസ്‌ . ( 7 മണിക്കാണ്‌ സമയം)" .എല്ലവരും സന്തോഷിച്ചിരിക്കവെ അകത്തു ലേഡിഡോക്ടര്‍ ഒരു വലിയ വെല്ലുവിളിയെ നേരിടുകയായിരുന്നു. കുട്ടി കമ എന്നു രണ്ടക്ഷരം മിണ്ടുന്നീല്ല.ഡോക്ടറമ്മ ഉടന്‍ തന്നെ അറ്റന്‍ണ്ടരെ വിളിച്ചിട്ടു പറഞ്ഞു.  "ഗോവിന്ദങ്കുട്ടി.. കുട്ടി മിണ്ടുന്നില്ല"

അത്യാവശ്യം നീളവും വീതിയുമുള്ള ചെക്കന്‍ ഒരു ചോദ്യ ചിഹ്നം പോലെ ഡോക്റ്ററെ നോക്കിക്കിടന്നു.

അറ്റന്റര്‍ ഒന്നു ചിരിച്ചിട്ടു പറഞ്ഞു "ഇവനല്ല, ഇവന്റെ അച്ചനെ വരെ ഞാന്‍ മിണ്ടിക്കും".

 "വായടക്കടൊ, ഇവന്റെ അച്ചനൊക്കെ ഇവിടെക്കിടന്നു മിണ്ടതെ പോവണമെങ്കില്‍ ലവന്‍ വാ തുറക്കണം "എന്നായി ഡോക്ടറമ്മ. സാധാരണചെയ്യാറുള്ള പോലെ ചെറുക്കനെ തലകീഴായി കെടുത്തി ചന്തിയില്‍ ഒരു നുള്ളു വെച്ചു കൊടുത്തു. ചെറുക്കന്‍ ഡോകടറമ്മയുടെ മുഖത്തു നിര്‍വികാരനായി നോക്കി.ബുദ്ധനും ശങ്കരനും പോലും ഇല്ലാത്ത അത്ര  നിര്‍വികാരതയോടെ ചെക്കന്‍ കിടന്നു

സംഭവം എല്‍ക്കുന്നില്ല എന്നു മനസ്സിലായപ്പോള്‍ ഡോക്ടറമ്മ അടുത്ത ആയുധം ഏടുത്തു. ഒരു എമണ്ടന്‍ സൂചി. നേരെ ചെക്കന്റെ കുഞ്ഞി ഹൗസിംഗ്‌ നോക്കി ആഞ്ഞു തറച്ചു.

 "ദേ ഈയമ്മ എന്റെ പ്രൈവറ്റ്‌ പാര്‍ട്ടില്‍ ഇക്കീളി ഇടുന്നു" എന്നു പറഞ്ഞു ചെക്കന്‍ ഒരു കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു. ചെറുക്കന്‍ ഇതു കൊണ്ടൊന്നും മിണ്ടാന്‍ പോകുന്നില്ലെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ ഡോക്ടറമ്മ ഉടനെ രണ്ടു ചട്ടി ഓക്സിജന്‍ പറഞ്ഞു.

ഓക്സിജന്‍ ലേബര്‍ റൂമിലേക്കു കൊണ്ടു പോകുന്നതു കണ്ട്‌ ടീം ക്യാപ്റ്റനു ഒരു പന്തികേട് തോന്നി. ആള്‍ ഉടനെ അറ്റണ്ടരെ വിളിച്ചു"ഇതാര്‍ക്കാ ഈ വായു ഗുളിക?"

അറ്റണ്ടര്‍ ദേഷ്യത്തോടെ മേനോനെ നോക്കി" എന്‍റെ ചങ്ങായി ഇതിനു ഫൗണ്ടേഷനിട്ടത്‌ സൂര്യഗ്രഹണ സമയത്താണൊ? ചെക്കന്‍ ശ്വസം എടുക്കുന്നില്ല."

ഇതു കേട്ടതും അവിടെ കൂടിനിന്ന സ്ത്രീജനങ്ങള്‍ കോറസ്‌ തുടങ്ങി. മഴയ്ക്കൊപ്പം ഒരു വലിയ ഇടിയും കാപ്റ്റന്റെ നെഞ്ചില്‍ വെട്ടി.

ഡോകടറമ്മ ഒരു സിലിണ്ടറിന്റെ മൂടി തുറന്നു ചെറുക്കന്റെ മൂക്കീല്‍ കേറ്റി. എന്നിട്ടു ചെവിട്ടില്‍ പറഞ്ഞു. "മാനം കെടുത്തരുത്‌. നീ വലുതായി ഒരു വല്യചെക്കനായാല്‍ ഇനി എനിക്കു ജനിക്കാന്‍ പോകുന്ന മകളെ നിനക്കുകെട്ടിച്ചു തരാം"

ചെറുക്കന്റെ കണ്ണുകള്‍ തിളങ്ങി. എട്ടു ദിക്കും പൊട്ടു മാറു ചെറുക്കന്‍ ഉച്ചത്തില്‍ കരഞ്ഞു. ഡോക്ടര്‍  വിജയശ്രീലാളിതയായി പുളകം കൊണ്ടു.

പിന്നെ അതിന്റെ പിറ്റേന്നാള്‍ അതേ ആശുപത്രിയില്‍ അത്യുച്ചത്തില്‍ മറ്റൊരു കരച്ചിലും കേട്ടു. ബില്ലുകല്‍ ഒക്കെ  സെറ്റില്‍ ചെയ്യുന്ന സമയത്തു ക്യാപ്റ്റന്റെ ചങ്കില്‍ നിന്നായിരുന്നു എന്നു മാത്രം. ചെറുക്കനെ കുത്തി വെച്ച സൂചികള്‍, അവന്‍ കുടിച്ചു തീര്‍ത്ത ഓക്സിജന്‍ എന്നിവ അടക്കം സാമന്യം നല്ല ഒരു സംഖ്യ കെട്ടി വെച്ചിട്ടാണ്‌ കക്ഷി പുറത്തെക്കിറങ്ങിയത്‌.

എപിലോഗ് : ഇതിലെ കഥയും കഥാപാത്രങ്ങള്‍ക്കും  ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരോ മരിച്ചു പോയവരോ ആണെങ്കിലും ആയും ഒരു സാമ്യവും ഇല്ല.